Hayatin anlami senin bakislarinda gizli

[zeynep]

Eski zamanların birinde bir adam hayatın anlamının ne olduguna takmıs
kafayı...

Buldugu hicbir yanıt ona yeterli gelmemis ve baskalarına sormaya karar
vermis.. Ama aldıgı yanıtlar da ona yetmemis. Fakat mutlaka bir yanıtı
olmalı diyormus.. Ve dolasıp herkese bunu sormaya karar vermis..


Köy, kasaba, ülke dolasmıs bu arada zamanda durmuyor tabiki ...

Tam umudunu yitirmisken bir köyde konustugu insanlar ona :

-Su karsıda ki dagları görüyormusun, orada yaslı bir bilge yasar istersen
ona git belki o sana aradıgın yanıtı verebilir. " demisler.

Cok zorlu bir yolculuk sonunda Bilgenin yasadıgi eve ulasmis adam. Kapıdan
iceri girmis ve bilgeye ;

-Hayatın anlamının ne oldugunu sormus ..

Bilge sana bunun yanıtını söylerim ama önce bir sınavdan gecmen gerekiyor
demis ...

Adam kabul etmis..Bilge bir cay kasigi vermis adamın eline ve icine de
silme bir sekilde zeytinyag doldurmus.

- simdi cık ve bahcede bir tur at tekrar buraya gel ... Yalniz dikkat et
kasıktaki zeytinyag eksilmesin eger bir damla eksilirse kaybedersin..

Adam gözü çay kasigında bahceyi turlayıp gelmis. Bilge bakmıs evet demis
kasıkta yağ eksilmemis, peki bahce nasıl dı ?(!)

Adam saskın...

- Ama demis ben kasıktan baska bir yere bakmadım ki ...

-simdi tekrar bahceyi dolasıyorsun kasık yine elinde olacak ama bahceyi
inceleyip gel, demis Bilge...

Adam tekrar bahceye cıkmıs gördügü güzellikler büyülemis, muhtesem bir
bahcedeymis cünkü ... Geri geldiginde bilge ,adama bahce nasıldı diye
sormus... Adam gördügü güzellikler karsisinda büyülendigini anlatmıs..

Bilge gülümsemis ,ama kasıkta hic yag kalmamıs demis ve eklemis:

"--Hayat senin bakısınla anlam kazanır ; ya sadece bir noktayı görürsün,
hayatın akıp gider sen farkına varmazsın... Ya da görebilecegin tüm
güzelliklerin tam ortasında hayatı yasarsın akıp giden zamanın anlam
kazanir ...

"Hayatının anlamı senin bakislarında gizli"
_________________

[üniversiteli]

Yelkovanın hızına yetişemiyor çokça zaman zavallı akrep. Yelkovan hızla koşup döne dursun çemberi, akrep bir arpa boyu yol alamıyor bu zaman yarışında. Ona hiçbir zaman yetişemeyeceğini anlayınca, iyice bir savsaklıyor akrep, kızdırıyor yelkovanı… Yelkovan bu, durmak nedir yorulmak nedir bilmez! İttirmeye başlıyor arkasından akrebi. Bir müddet sonra sırtlıyor onu. Taşıyor bir an için… O an, yelkovanla akrebin kucaklaşma anıdır işte… Birbirlerine muhtaçlıklarını, ayrı düştüklerinde yoksunluklarını ve aslında birbirlerini tamamladıklarını anladıkları an… Biri olmazsa diğerinin hiçbir anlam taşımayacağı gerçeğiyle yüzleştikleri an… Zaten doğru değil midir ki hep çalışan, mağrur yelkovandansa, yorgun, tembel, yavaş akrebin isminin daha bir sıklıkla zikredildiği? Birbirlerine bağlı olmasalar, kıskançlıktan birbirlerinin gözünü oyarlardı herhalde. Ama ne mutlu ki farkındalar; Akrep ölürse yelkovan da ölecek, yelkovan ölürse akrep de can verecek… Akreple yelkovanın aşksa aşkı; sadakatse sadakati; mecburiyetse mecburiyeti böyle bir şey işte… Doğru bir ifadeyle; “VARLIĞI YAKAN, YOKLUĞU YOK EDEN” bir bağlılık…