Bazı zamanlar, şu anki gibi kendini hatırlatıyor bana. Nefes almamı engelleyerek, gözlerimde yaşları biriktirerek. Acı değil, masumca bir rahatlama sağlıyor bende. Çığlığım, kendini böyle anlatıyor, rahatlatıyor belki…
Varlığı, anlamları çözmeye çalışıyor, bakıyor hayata bensiz dışardan. Dışardan baktıkça, ne kadar da anlamsız yaşam, didinip uğraşılanlar, ne kadar da boş görünüyor ona… Ama yine de, benle yaşıyor dünya. Karşı durduklarına katılıyor, kendince kararlarla… Hep bir yerde bir eksiklik var, bunu biliyor katıldıkça…
Sol yanım acıyor işte… Tutamadığım ellere, sarılamadığım sevgilere, yok olan hayatlara, için için ağlıyorum… Sol yanımda çığlık, yalnızca kendini bilene anlatıyor derdini, onu en iyi dinleyene,en çok sevene..Sevgili, sevgiye karşılık verdikçe, çocukça seviniyor, fark edilmenin verdiği mutlulukla. Hep çocuk kalmak istiyor sonra, sığınmak istiyor En Sevgili’sine, incitilmeden yaşamak sadece “o anlar” da. O anlar, hiç bitmesin istiyor, sol yanı hep atsın, ruhuyla bir olup, coşsun istiyor Sevgili’yle… Ama istemek yetmiyor ki hayatta.. Uyguladıkça, hayat oluyor zaten… Yaşanan hayatlar görmek istiyor, gülen yüzler, zorluklar içinde “çok şükür” diyebilen, gözlerinde umut taşıyabilen yürekleri görmek….
Hala istiyor aslında, gerçekleşmeyecek niyetlerle sığınıyor Sevgili’ye. Ama Sevgili’nin varlığı yetiyor ona. Haykırışları ancak O anlar, O çare olur, O sever… Zaman geçtikçe, Sevgili’yi tek dostu görüyor çığlık, kirletilmişlikten uzak olan tek Varlık(Vareden değil miydi zaten O..)… Sevgili’ye ulaşmak özlemi çekiyor zamanla. Ama hak edememenin verdiği ağırlık, geçen zamanın hesabını verememek, incitiyor onu. Çığlık, incindikçe, yine sığınıyor Sevgili’ye, O’nsuz bir hiçmiş bunu biliyor, ne yaparsa yapsın Sevgili onu hep seviyor, koruyor, büyütüyor, yaşatıyor… Utanıyor çığlık, ama çocukça seviniyor, unutulmayışına… Mahçup gözlerle hissetmeye çalışıyor sonra, hissetmesiymiş tüm yaşam, fark ediyor. fark ettikçe, O’na ulaşıcak, fark etmeyi de seviyor…. Acılı uzun bir yolun başında, adım atmakta çığlık.. Adımları uçurmak istiyor. Çünkü En Sevgili’si, onu bekliyor. Çığlık, sevgiye, adalete, doğruya hasret; hayatta ve ayakta!… Yaklaşmak ve dokunmak istiyor, mum gibi erimek istiyor sonra, aleviyle başka çığlıkları yakmak, eridikçe; yanan diğer mumlarla bir bütün olup AŞK’ı anmak…..[/font]
